به گزارش علمدار بصیر: در پرتو عنایات الهی ، انقلاب اسلامی ایران به اذعان دوست و دشمن، امروز به چنان ثبات و جایگاهی دست یافته که در دنیای کنونی اغراق نیست اگر آن را یک قدرت مطرح و تاثیرگذار بنامیم.
گرچه در تاریخ سی و چهارساله انقلاب، به تعبیر مقام معظم رهبری ، به دلایل گوناگون، شاهد ریزش هایی بوده ایم اما همان طور که معظم له نیز بارها اشاره فرموده اند، رویش های انقلاب در مقاطع و فواصل زمانی مختلف به مراتب بیشتر بوده است.
پس از انجام مراسم تنفیذ و تحلیف رییس جمهور محترم و انتشار اسامی وزرای پیشنهادی دکتر روحانی به مجلس شورای اسلامی، به نظر می رسد رویکرد رییس دولت یازدهم در چینش یاران خویش در کابینه دولت تدبیر و امید ، بیشتر ناظر به استفاده از شخصیت های متمایل به کارگزاران و اصلاحات است که البته این مساله جزو اختیارات رییس جمهور است که خود به انتخاب وزرایش بپردازد.

با این وجود، نوع نگاه و رویکرد در انتخاب و چینش مدیران و مسئولان در دستگاه ها و نهادهای گوناگون دولتی از اهمیت بسزایی برخوردار است.
جدای از نوع رویکرد سیاسی دولت ها، بی شک توجه به تجربه و کسوت در هر امر مدیریتی یک اصل ضروری است اما چنین اصلی نباید مانعی باشد بر سر راه یک اصل دیگر مبنی بر لزوم جوان گرایی و بهره گیری از نیروهای خوش استعداد، توانمند و البته جوان و تازه نفس.

تردیدی نیست که باید هرکاری را به اهل آن سپرد؛ یعنی کسی که کار را بلد باشد وتوان انجام آن را داشته باشد. این یک اصل عقلایی است که در مباحث علمی از آن به «سیره عقلا در رجوع به خبره» یاد می شود. فرد کاردان و خبره هم کسی است که توامان واجد دانش ، مهارت وتوان در انجام درست و دقیق کار باشد.

از این حیث در انتخاب مدیران دستگاه عظیم و قدرتمندی چون دولت می بایست یک تعادلی میان بهره گیری از نیروی جوان و نیروهای باتجربه وجود داشته باشد و از دولت اعتدال جناب آقای دکتر روحانی نیز به طور خاص انتظار می رود که حقیقتاً در میدان عمل پایبند به این شعار ارزشمند باشد و به واقع خود را ملتزم به اصل شایسته سالاری در به خدمت گرفتن مدیران بداند.
گذشته از این، نگاه فراجناحی و رویکرد خدمت گزاری می طلبد که دولت یازدهم از همه توان و ظرفیت نیروی انسانی کشور به ویژه از جوانان خوش قریحه و کارآمد نهایت استفاده را بکند و چه نیکو و شایسته است که از مدیران پا به سن گذاشته که حقیقتاً سرمایه های گرانقدر این آب و خاک به شمار می روند، بیشتر در امر مشاورت و سیاست گزاری های کلان بهره گیری شده و عرصه ی اجرا به مدیران جوان و البته آزمون پس داده سپرده شود.

بی گمان، تاکید بر مساله جوان گرایی به هیچ وجه بدان معنا نیست که قائل به اولویت عرصه آزمون و خطا در کشورداری باشیم، بلکه روی سخن آن است که به صورت هدفمند و متناسب با شرایط و نیازها از توان جوانان و به ویژه قدرت خلاقیت و جسارت آنان برای شناسایی آسیب ها و نقاط ضعف کشور  و حل آن ها استفاده مطلوب صورت گیرد، همان طور که در دوران دفاع مقدس نیز این رویکرد با موفقیت ها و حماسه های ماندگاری همراه بود و به عینه دیدیم جوانانی بی ادعا اما با توکل بر خدا و جسارت و هوشمندی و خلاقیت خود توانستند، قدرت بالای مدیریتی و تحلیلی خود را به رخ جهانیان و ژنرال های مدعی و پابه سن گذاشته بعث عراق بکشند.